Ekrem İmamoğlu 'sana oy vermem' diyen teyzeye gitti
SEN DE BANA OY VERMİŞSİNDİR
E.İ.: Sen bile verdin, farkında değilsin!
M.K.: Yok, yok!
E.İ.: Yüreğin kaymıştır. ‘Ya buna versem mi vermesem mi’ diye!
M.K.: Vermedim!
E.İ.: Tamam, bir şey demiyorum! O, son anda kaymıştır! Zaten, yan yana.
M.K.: Vermedim. Versem derim, ‘Verdim’.
CHP'Yİ OLDU BİTTİ SEVMEM
M.K.: Ben zannettim ki seni… Şimdi bana ne dediler biliyor musun? Benim büyük kız, “Buranın belediye başkanlığına birisi aday” dedi. Ben, seni o zannettim. Ben, CHP’den olduğunu hiç bilmiyordum ki! CHP’yi oldu bitti sevmiyorum!
E.İ.: Biz sevdiririz sana!
KILIÇDAROĞLU VARKEN SEN DE YEM OLURSUN
M.K.: Sevmem! O adam (Kılıçdaroğlu) varken, sen de yem olursun!
E.İ.: Dünya iyisi bir adam, diyeyim sana. Bir gün alıp getireceğim sana.
M.K.: Gelsin, gelsin, o da kardeşim. O da Allah kulu. Sen de baldızlarını, akrabalarını hep işe sokmuşsun!
E.İ.: Hepsi, hepsi! O gazeteleri ala ala seni de böyle şey yaptılar… Zannediyorsun ki hepsi doğru!
M.K.: Ne bileyim ben, gazete mazete okuyamam!
E.İ.: Televizyon… İzleme onları. İzleme, fikrin değişir.
SENİN BAŞKANLIĞINI BEN ALIRDIM
Bu sırada Keleş’in kızı Ayşegül İçöz araya girerek, “Annemin okuması yok. Bir de okuması olsaydı, tamam” dedi. Konuşma, bundan sonra şöyle devam etti: M.K.: Yoksa, senin başkanlığını ben alırdım!
E.İ.: Aynen alırdın! Benim annem de öyle diyor. “Ben okusam, Türkiye’nin en başarılı doktoru olurdum” diyor.
ANNENİ ÇOK SEVDİM
M.K.: Anneni çok sevdim. Bir yerde oturuyorsunuz, diyor ki, “Daha benim oğlum ufak. Gözümde 2 yaşında.”
E.İ.: Öyledir annem.
M.K.: Ben de diyorum oğluma. Annelerin gözünde insan hep öyledir vallahi.
E.İ.: Allah’tan kararlıyım. Gelinimi, damadımı bakan yapmayacağım! Ne işi var damadım bakan olacak! Herkes işine baksın!
M.K.: Ben, çocuklarıma diyorum ki, “Okuyun, bir yerlere gelin”.
E.İ.: O, olsun da benim damadım olmasın!
M.K.: Niye olmasın? Kızının ihtiyacı olmaz sana!
E.İ.: Anlıyor o, anlıyor da... Biz zannediyoruz anlamıyor! Anlamaz olur mu? Her şeyi anlıyor.
M.K.: Ben biliyorum, ben biliyorum!
E.İ.: Anlamamazlıktan geliyor!
M.K.: Keşke kızlarımı okutaydım. Sizleri görüyorum, yüreğim yeriniyor! Şimdi ne oldu? Hepsinin elinden tutacaksın mecbur!
E.İ.: Sen bile verdin, farkında değilsin!
M.K.: Yok, yok!
E.İ.: Yüreğin kaymıştır. ‘Ya buna versem mi vermesem mi’ diye!
M.K.: Vermedim!
E.İ.: Tamam, bir şey demiyorum! O, son anda kaymıştır! Zaten, yan yana.
M.K.: Vermedim. Versem derim, ‘Verdim’.
CHP'Yİ OLDU BİTTİ SEVMEM
M.K.: Ben zannettim ki seni… Şimdi bana ne dediler biliyor musun? Benim büyük kız, “Buranın belediye başkanlığına birisi aday” dedi. Ben, seni o zannettim. Ben, CHP’den olduğunu hiç bilmiyordum ki! CHP’yi oldu bitti sevmiyorum!
E.İ.: Biz sevdiririz sana!
KILIÇDAROĞLU VARKEN SEN DE YEM OLURSUN
M.K.: Sevmem! O adam (Kılıçdaroğlu) varken, sen de yem olursun!
E.İ.: Dünya iyisi bir adam, diyeyim sana. Bir gün alıp getireceğim sana.
M.K.: Gelsin, gelsin, o da kardeşim. O da Allah kulu. Sen de baldızlarını, akrabalarını hep işe sokmuşsun!
E.İ.: Hepsi, hepsi! O gazeteleri ala ala seni de böyle şey yaptılar… Zannediyorsun ki hepsi doğru!
M.K.: Ne bileyim ben, gazete mazete okuyamam!
E.İ.: Televizyon… İzleme onları. İzleme, fikrin değişir.
SENİN BAŞKANLIĞINI BEN ALIRDIM
Bu sırada Keleş’in kızı Ayşegül İçöz araya girerek, “Annemin okuması yok. Bir de okuması olsaydı, tamam” dedi. Konuşma, bundan sonra şöyle devam etti: M.K.: Yoksa, senin başkanlığını ben alırdım!
E.İ.: Aynen alırdın! Benim annem de öyle diyor. “Ben okusam, Türkiye’nin en başarılı doktoru olurdum” diyor.
ANNENİ ÇOK SEVDİM
M.K.: Anneni çok sevdim. Bir yerde oturuyorsunuz, diyor ki, “Daha benim oğlum ufak. Gözümde 2 yaşında.”
E.İ.: Öyledir annem.
M.K.: Ben de diyorum oğluma. Annelerin gözünde insan hep öyledir vallahi.
E.İ.: Allah’tan kararlıyım. Gelinimi, damadımı bakan yapmayacağım! Ne işi var damadım bakan olacak! Herkes işine baksın!
M.K.: Ben, çocuklarıma diyorum ki, “Okuyun, bir yerlere gelin”.
E.İ.: O, olsun da benim damadım olmasın!
M.K.: Niye olmasın? Kızının ihtiyacı olmaz sana!
E.İ.: Anlıyor o, anlıyor da... Biz zannediyoruz anlamıyor! Anlamaz olur mu? Her şeyi anlıyor.
M.K.: Ben biliyorum, ben biliyorum!
E.İ.: Anlamamazlıktan geliyor!
M.K.: Keşke kızlarımı okutaydım. Sizleri görüyorum, yüreğim yeriniyor! Şimdi ne oldu? Hepsinin elinden tutacaksın mecbur!
